HÂKÂNÎ MEHMET BEY DİVÂNINDA ÂL-İ ABÂ SEVGİSİ

Dilek Yılmaz

Dilek Yılmaz

Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü

Nasıl Atıf Yapılır

Yılmaz, D. (2020). HÂKÂNÎ MEHMET BEY DİVÂNINDA ÂL-İ ABÂ SEVGİSİ. Danisname Beşeri Ve Sosyal Bilimler Dergisi, 1(1). Geliş tarihi gönderen https://danisname.com/danisname/article/view/7

Öz

Hâkânî Mehmet Bey (ö.1606), klasik Türk şiirinin XVI. yüzyılda İstanbul’da yaşamış önemli temsilcilerinden biridir. Hâkânî’nin günümüze ulaşan üç eseri mevcuttur. Bu eserlerden ilki, Hz. Peygamber’in fizikî özellikleri ile birlikte ahlakına dair hususları da konu edinen meşhur manzum eseri Hilye-i Saadet’tir. Diğer eseri ise manzum hadis-i erbaîn tercümesi Miftâhü’l-Fütûhât’tır. Hâkânî Mehmet Bey’in mürettep bir divânı da bulunmaktadır.

Türk İslam edebiyatının tanınmış şairlerinden Hâkânî Mehmet Bey, Hz. Peygamber’i sevmeyi ve onu anmayı imanın bir gereği olarak bilerek mürettep divânında Hz. Peygamber’in isimlerini, sıfatlarını, yaşadığı devri, arkadaşlarını, Ehl-i Beyt’ini defaatle anmış, ayrıntılı olarak anlatmıştır. Bu makalede, Hilye-i Saadet ve Miftâhü’l-Fütûhât adlı eserlerini Hz. Peygamber muhabbeti üzerine inşa eden Hâkânî Mehmet Bey’in divânındaki şiirlerde bu muhabbetin tezahürü, Hz. Peygamber ve Âl-i Abâ ile ilgili bazı dinî şahsiyet ve kavramlar üzerinden ele alınmıştır. Hâkânî’nin gerçekte beş mübarek zattan oluşan Âl-i Abâ içinde Hz. Fatıma’yı hiç zikretmeyip muhabbet ve fazilet tasvirlerini Hz. Muhammed, Hz. Ali, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin ile sınırlı tutmuş olması oldukça manidardır. Hâkânî’nin Âl-i Abâ’ya duyduğu muhabbeti tasvir etmeyi kendisine vazife edindiği ve bunu şahsi bir teberrük vesilesi kıldığı anlaşılmaktadır.

Referanslar

Aclûnî, İsmail b. Muhammed. (1997). Keşfü’l-hafâ ve muzîlü’l-ilbâs amme’şte-heramine’l-ehâdîsi alâ-elsineti’n nâs (I-II). Beyrut: Darü’l-Kütübi’l-İlmiyye.

Ahmed Rıfat. (2004). Lügat-i tarihiyye ve coğrafiyye 1-7. (Cilt 5-6-7). Ankara: Keygar Neşriyat.

Ak, M. (2015). “Şairi kelâmının Hz. Peygamber zikri ile değer kazanması”. İslam ve Sanat Tartışmalı İlmi Toplantı İSAV AKÜ-2014 Bildirileri. İstanbul: Ensar Neşriyat. 241-255.

Arafat, W. N. (2009). “Hassân b. Sâbit”. Çev. Süleyman Tülücü. Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, (Sayı 32,157-167.ss.).

Beyatlı, Y. K. (1997). Edebiyata dair. İstanbul: İstanbul Fetih Cemiyeti Yayınları.

Bursalı Mehmet Tâhir. (1333), Osmanlı müellifleri. II. İstanbul: Matbaa-yı Âmire.

Devellioğlu, F. (1999). Osmanlıca-Türkçe ansiklopedik lügat. Ankara: Aydın Kitabevi.

Gülhan, A. (1996). Hakanî Mehmet Bey hayatı, eserleri, edebi kişiliği ve divânının tenkidli metni. (Yayımlanmamış doktora tezi). Gazi Üniversitesi SBE, Ankara.

Hâkânî Mehmet Bey (2013). Hilye-i saadet, Haz. İskender Pala. İstanbul: Kapı Yayınları.

Kahyaoğlu, Y. (1996). “Resulullâh’ın şairi Hassân b. Sâbit’in hayatı ve şiirleri”. Harran Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, (Sayı 2,317-323.ss.).

Karahan, A. (1954). İslam-Türk edebiyatında kırk hadis. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları.

Karaman, H. (2016). Hilye ve bürde kasidesi, İstanbul: İz Yayıncılık.

Kâtip Çelebi. (1941). Keşfü’z-zünûn an esâmil kütûb ve’l-fünûn. I. İstanbul: Maarif Matbaası.

Kılıç, M. (1993). Hâkânî Mehmet bey hadis-i erbain (İnceleme-tenkitli metin). (Yayımlanmamış YL tezi). Atatürk Üniversitesi SBE, Erzurum.

Kılıç, M.E. (2017). Sufi ve şiir. İstanbul: Sufi Kitap.

Kur'ân-ı Kerîm Meâli. (2009). Haz. Halil Altuntaş ve Muzaffer Şahin. Ankara: Diyanet İşleri Başkanlığı Yayınları.

Mehmet Nâil Tuman. (2001). Tuhfe-i nâilî. (Cilt I). Haz. Cemal Kurnaz ve Mustafa Tatçı. İstanbul: Bizim Büro Yayınları.

Muallim Naci. (2000). Osmanlı şairleri. Haz. Cemal Kurnaz, Ankara: Akçağ Yayınevi.

Mustafa bin Cârullâh Beyânî (1997). Tezkiretü’ş-şuarâ. Haz. İbrahim Kutluk. Ankara: TTK Basımevi.

Nesâî, Ebû Abdirrahman Ahmed Bin Şuayb b. Ali. (2011). Sünenü’l-kübra (I-XII). Ter. Yaşar Güngör. İstanbul: Ocak Yayınları.

Onay, A. T. (2013). Açıklamalı divan şiiri sözlüğü. Haz. Cemal Kurnaz. Ankara: Kurgan Edebiyat Yayınları.

Öz, M. (1994). “Ehl-i Beyt”. TDV İslâm Ansiklopedisi içinde (Cilt 10, 499.s). İstanbul: TDV Yayınları.

Özel, A. (1989). “Âl”. TDV İslâm Ansiklopedisi içinde (Cilt 2, 305-306.ss). İstanbul: TDV Yayınları.

Sarıkaya, M. Y. (2004). Türk-İslam edebiyatında Hz. Ali. (Yayınlanmamış doktora tezi). Marmara Üniveritesi SBE, İstanbul.

Sarıkaya, M. Y. (2007). “Türk-İslam edebiyatında ehl-i beyt ve muâdili kavramları şiire taşıma geleneği”. Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, (Sayı 32, 89-126.ss)

Sarıkaya, M. Y. (2013). “Zülfikâr”. TDV İslâm Ansiklopedisi içinde (Cilt 44, 554-556.ss.). İstanbul: TDV Yayınları.

Sarıkaya, M. Y. (2014). “Türk edebiyatında ehl-i beyt”. Din ve Hayat (Sayı 23, 96-101).

Şemseddin Sâmî (1998). Kâmûs-ı Türkî. İstanbul: Alfa Yayınevi.

Tirmizî, Ebû İsâ b. Muhammed b. İsâ bin Sevre. (1981). Es-Sünenü’t-Tirmizî 1-5. (Cilt 5, 351-352.ss.). İstanbul: Çağrı Yayınları.

Uzun, M. İ. (1994). Düldül. TDV İslâm Ansiklopedisi içinde (Cilt 10, 20-21.ss). İstanbul: TDV Yayınları.

Uzun, M. İ. (1997). Hâkânî Mehmet Bey. TDV İslâm Ansiklopedisi içinde (Cilt 15, 166-168.ss.). İstanbul: TDV Yayınları.

Uzun, M. İ. (2008). Ruhulkudüs. TDV İslâm Ansiklopedisi içinde (Cilt 35, 218.s.). İstanbul.

Yazıcı, T. (1997). Hâkânî-i Şirvânî. TDV İslâm Ansiklopedisi içinde (Cilt 15, 168-170.ss.). İstanbul.

Yeniterzi, E. (2002). Divan edebiyatında na’tlara dair. Türkler (Cilt 11, 762-767.ss).

Yılmaz, D. (2015). Hâkânî Mehmet Bey dîvânında din ve tasavvuf (Yayımlanmamış Yüksek Lisans tezi). Ankara Üniversitesi SBE, Ankara.

Yöntem, A. C. (1947). Hâkânî Mehmet Bey. İstanbul Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi, (Cilt II, Sayı 1-2, 44.s).